காதல் தந்த பரிசு

எனக்காவே
ஒளிவீசுகிறது
என்னவள்
ஏற்றிவைத்த
சுடரொளி
சுகமாகத்தான்
இருக்கிறது
வெடிக்கும்
பருத்தியில்
வெளிவரும்
சுகவாச
பஞ்சுகள்
தலையணைக்குள்
தவழ்கிறதே
விடிந்த காலையில் வியர்க்காத
முகத்தை நோட்டமிடுகிறேன் நொண்டிச்சாக்கு
புலப்பட மறுக்கிறது
என்னவள்
விழித்தெழுந்தாள் கண்களில்
விளையாடுவது
நானென அறிந்தேன்
முகம் பதிக்காமல் முத்தமொன்றை
தந்தேன் காற்றில் அம்முத்தம்
அலைமோதுகிறது
அங்கேயே சிலநிமிடம் சிலையாக
நின்றிருந்தேன்
சிமிட்டாத அவள் கண்களுக்கு
நானும் இரையானேன்
கார்மேகம்
கரும்புனல் தின்று
காதலை
கசியவிடுகிறது கருங்கூந்தலோ அதில்நனைந்து
பூக்களுக்கு புத்துணர்வாய்
திகழ்கிறது
பூலோகம் கைகளில்
தழுவ போதுமெனக்கு வாழ்ந்திட வேண்டும்
இனி அவளுக்காகவே
நான் வாழ்ந்திட
வேண்டும்
விடிய விடிய
வியப்பில் என்னவள் வின்னைத்தொட வேண்டுமென்கிறது
காதல் தந்த
முதல் பரிசை
தொலையாமல்
பூட்டி
வைத்திருக்கிறேன் என்னவளுக்காக
எப்போதும் அதனை
திறந்தும் தித்திக்கும் முக்கனிச் சுவையாய் திறந்தும் காட்டிடுவேன் தொலையவில்லை
காதலென்று
நிரூபிக்கத் தேவையில்லை நீதான் என்
பரிசென உனக்கும் தெரிந்திருக்கும்
உறக்கம் நமக்கேது கண்விழித்த
காதலுக்கு
கடைசிவரை
நாமிருவருமே
துணையாக
தூணாக வேண்டாமா
என்னவளே
ஏற்றிய தீபத்தில்
என்னையே
எண்ணெயாக
ஊற்றிவிடு
காதல் சுடரால்
பூவுலகினி
வெளிச்சத்தில்
வாழும்