காடுகளின் கண்ணீர்த் துளிகள்

காடுகளை
வேட்டையாடி
நகரத்தை
கட்டிய மனிதன்

காய்ந்த
நதிகளின் மேல்
அனல் சூழ்ந்த மணல்வெளிகள்
எங்கும் காடுகளின் கண்ணீர்த் துளிகள்

அதையும் திருடுவார்களே
பிறவி மனிதர்கள்
எனும் அச்சத்தில்

உடனுக்குடன் உள்ளிழுத்து
காடுகளின் கண்ணீரை
சேமிக்கும்
மிஞ்சிய மரங்கள்
ரத்த வங்கியானதை
இயற்கை அன்னை
நன்கறிவாள்

கட்டிப்பிடித்து
தோழமை பாராட்ட தொலைவிலிருக்கும் வேர்களைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து
இயற்கை அன்னை முத்தமிடுவதை

எப்படி நுகர்ந்தானோ தெரியவில்லை
மனிதன்

தொடங்கினான்
மீண்டுமொரு
யுத்தம்

பிரயோகிக்கும்
ஆயுதத்தின்
கைப்பிடியே
மரத்தின்
கொடையென்று
அறியாமல்
மனிதனும் மிருகமாக

அடுத்தது என்ன நடக்குமோ,,, அசையாமல்
நிற்கிறது மரம்
அசையும் மனிதர்களின்
ஆயுதத் தாக்குதலால் உறைந்துபோய்,,,

அதிர்ச்சியோடும்
கவலையோடும்
செய்வதறியாது
மரமிருக்கும் 

அதே நிலையில்
சிலையாகிறது
செவ்வாய்க் கிரகணம்

அடுத்த இலக்கு
செவ்வாயென்று
மனிதன் கர்ஜிப்பதை
காது கொடுத்து
கேட்டது அதுவும்

எதுவும் நடக்கலாம்
மனித அழிவு
உட்பட
இயற்கை அன்னை
மனது வைத்தால்

புரிதலை புறக்கணித்த
மனிதன் பூமியில் பிணக்குவியலாகுதல்
வேண்டுமென

புத்தி புகட்ட
எழுந்து வருகிறாள்
இயற்கை அன்னை
பல அவதாரங்களாக,,,